Cyn gynted ag y daeth Adolf Hitler a’r Sosialwyr Cenedlaethol i rym yn yr Almaen ym mis Ionawr 1933, dechreuwyd erlid eu gwrthwynebwyr gwleidyddol a thrigolion Iddewig. Ceisiodd llawer ddianc rhag yr erledigaeth drwy ffoi o’r wlad. Roedd hyn yn anodd serch hynny, am nad oedd llawer o wledydd y byd yn barod i roi mynediad iddynt. Gweithredodd yr Unol Daleithiau, gwlad a ystyrid yn hafan i geiswyr lloches o dramor ers blynyddoedd lawer, gyfres o gyfreithiau mewnfudo caeth yn y 1920au a oedd yn gwahaniaethu yn erbyn Iddewon yn ogystal â phobl o Ddwyrain a De Ewrop. Roedd rheolau caeth yn ymwneud â chaniatáu fisâu yn y DU. Roedd Deddf Estroniaid 1920 yn gofyn i estroniaid ddangos eu bod yn gallu cynnal eu hunain cyn cael hawl mynediad, a oedd yn golygu bod ffoaduriaid tlotach yn cael eu gwrthod. Gan amlaf, dim ond ffoaduriaid a fyddai’n debygol o allu sicrhau mewnfudiad parhaol i rywle arall oedd yn cael caniatâd fisa. Erbyn diwedd 1937, dim ond 5,500 o’r 154,000 o ffoaduriaid a oedd wedi ffoi o’r Almaen Natsïaidd a dderbyniodd loches yn y DU.

Ar ôl i’r Almaen feddiannu Awstria ym mis Mawrth 1938 a meddiannu Tsiecoslofacia ym mis Mawrth 1939, roedd angen lloches ar ragor o bobl. Amcangyfrifodd Syr Herbert Emerson, Uwch Gomisiynydd Ffoaduriaid Cynghrair y Cenhedloedd o 1933 tan fis Medi 1939, fod 400,000 o bobl wedi ffoi rhag y Drydedd Reich, gan gynnwys 225,000 o Iddewon o’r Almaen; 134,000 o Iddewon o Awstria a Bohemia-Morafia; a 40,000 nad oeddent yn Iddewon. Setlodd chwarter y ffoaduriaid hyn mewn ardaloedd a feddiannwyd gan y Natsïaid yn ddiweddarach. Er gwaethaf y rheolau caeth (ar ôl yr Anschluss, cyflwynodd Prydain system fisâu newydd ar gyfer Awstriaid ac Almaenwyr mewn ymgais i gyfyngu ar ragor o fewnfudwyr), roedd tua 78,000 o ffoaduriaid o Ganolbarth Ewrop yn byw yn y DU yn 1939 a 12,000 ychwanegol wedi dod i’r DU cyn ail-ymfudo. Roedd tua 90% o’r ffoaduriaid hyn yn Iddewon. Daeth rhai ffoaduriaid i Gymru, er na wyddom faint yn union.